Παρασκευή 24 Ιουνίου 2022

Ξύλο στα VMA: Γιατί δεν είναι το πρόβλημα το συμβάν, αλλά η νοοτροπία που το ενθαρρύνει

Του Άγγελου Χόρτη

Με αφορμή το περιστατικό σε μία από τις μεγαλύτερες μουσικές διοργανώσεις της χώρας μας, στο οποίο δύο πολύ γνωστοί τράπερς και άντρες της προσωπικής τους φρουράς ενεπλάκησαν σε ξυλοδαρμό, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου. Αυτές οι σκέψεις δεν αφορούν μόνο το περιστατικό, αλλά και τους σχολιασμούς που γίνονται γύρω από αυτό και πώς αυτοί, άθελα τους, μπορεί να καταλήγουν να μην βοηθούν την κατάσταση. Για την ακρίβεια, θέλω να μιλήσω για την κακή νοοτροπία μας που πιστεύω ότι είναι η βασική αιτία που υπάρχουν τέτοια φαινόμενα.

Για όσους δεν πληροφορήθηκαν για το γεγονός, υπενθυμίζουμε. Κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης των MAD VMA 2022, δύο πολύ γνωστοί τράπερς που πήγαν εκεί για να τραγουδήσουν ξεκίνησαν να παίζουν μπουνιές με τον τρόπο που γίνεται στον δρόμο. Η εκδήλωση διακόπηκε και χρειάστηκαν μερικά λεπτά για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Αιτία για την συμπλοκή αυτή φαίνεται να ήταν προσωπικές τους διαφορές. Οι διαφορές μεταξύ τους φαίνεται να έχουν μεγάλο ιστορικό, καθώς στις αρχές του 2022 τόσο ο ένας όσο και ο άλλος έβγαιναν στα social media και εκτόξευαν απειλές και βρισιές ο ένας στον άλλον, καταλήγοντας να κλείνουν ραντεβού για να παίξουν ξύλο και να λύσουν τις διαφορές τους «σαν άντρες».

Αυτό που με προβληματίζει είναι γιατί κατέληξαν σε μια μεγάλη διοργάνωση να λύνουν τις διαφορές τους και δεν κατέληξαν να κλείσουν ραντεβού μέσα σε κανένα σοκάκι. Γιατί να διαφημίσει κανείς τις διαφορές του και το ότι τις λύνει με αυτόν τον τρόπο; Από ό,τι θυμάμαι εγώ από την ζωή μου σε σχολείο, στρατό ή εργασία, αν είχα κάποια σύγκρουση με κάποιον και τα πράγματα ξέφευγαν και ερχόμασταν στα χέρια, δεν θυμάμαι να έβρισκα λόγους να το διαφημίσω. Γιατί να διαφημίσουμε τα χάλια μας; Γιατί να διαφημίσουμε ότι δεν μπορέσαμε να διαχειριστούμε ένα πρόβλημα και ότι καταλήξαμε έτσι; Για να δείξουμε ότι είμαστε μάγκες και μπορούμε να δώσουμε ξύλο; Τώρα αυτοί οι δύο «μάγκες», ο ένας και ο άλλος, διαφημίζουν πόσο ξύλο έδωσε ο καθένας. Και οι δύο φυσικά έδωσαν πολύ ξύλο. Ο ένας «μάγκας» λέει ότι έδινε ξύλο όλο το βράδυ στον άλλον τον... «δειλό», και ο άλλος «μάγκας» λέει ότι έδινε εκείνος όλο το βράδυ ξύλο στον άλλο «δειλό». Ο «αγώνας» γίνεται για το ποιος είναι πιο πάνω σαν «μάγκας», όπως συμβαίνει πάντα. Φυσικά, και οι δύο πλευρές υποστηρίζουν ότι ο άλλος έκανε την αρχή και ξεκίνησε το συμβάν.

Δυστυχώς, στην κοινωνία που ζούμε κυκλοφορεί κάπου η, κατά τη γνώμη μου, προβληματική νοοτροπία ότι όποιος δεν λύνει τις διαφορές του με ξύλο φοβάται και κατά συνέπεια είναι δειλός. Άρα δεν είναι... «άντρας». Δηλαδή οι άντρες «απαγορεύεται» να φοβούνται. Οι άντρες πρέπει να διαφημίζουν ότι δεν φοβούνται να παίξουν ξύλο. Για αυτόν τον λόγο εγώ πιστεύω ότι επέλεξαν αυτοί οι δύο να παίξουν ξύλο και να λύσουν τις διαφορές τους δημοσίως σε μια μεγάλη εκδήλωση και όχι σε κάποιο στενό, αφού στην τελική θέλουν να το λύσουν έτσι. Δεν υποστηρίζω ότι το είχαν προγραμματισμένο, αλλά σίγουρα για να μην διστάσει έστω ο ένας από τους δύο και να μην τους νοιάξει τόσο η κριτική μετά, κάποιος λόγος υπάρχει. Δεν μπορεί απλά να συνέβη από μόνο του. Γιατί αν έπαιζαν μπουνιές σε κανένα στενό, χωρίς κάμερες, χωρίς κοινό, τι νόημα θα είχε; Μπορεί να μην το μάθαινε και κανείς. Αν όμως δεν το μάθουν, ποιος ο λόγος να το κάνεις; Όλοι ξέρουμε, πιστεύω ακόμα και αυτοί κατά βάθος, ότι με το ξύλο όχι μόνο δεν λύνονται οι όποιες διαφορές, αλλά ανοίγουν άλλοι κύκλοι αίματος που δεν έχουν και κανένα νόημα. Ενήλικες άνθρωποι είναι, θέλω να πιστεύω ότι μπορούν να καταλάβουν ότι υπάρχουν εναλλακτικές να λύσεις ένα πρόβλημα. Από την άλλη, μπορεί να ισχύει αυτό που είπε ο ένας από τους δύο, ότι το ξύλο έπεσε επειδή η συνάντηση τους στην εκδήλωση ήταν αναπόφευκτη. Μπορεί να έτυχε να ήταν η εκδήλωση, οπότε σε αυτή την περίπτωση το παρεξήγησα.

Βέβαια, αυτοί δηλώνουν ότι τα έμαθαν αλλιώς στην πιάτσα. «Όταν μας επιτίθενται, έχουμε μάθει να ανταποδίδουμε, δεν είμαστε πουτάνες», λέει ο άλλος. Και έχει δίκιο, αυτό είναι κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα. Ο τρόπος που μας μαθαίνει η κοινωνία. Μεγάλη ομολογία αυτή από την πλευρά του: Έτσι μας έμαθαν. Και για να μην μας πει κανένας «πουτάνες» πρέπει να το μάθουν όλοι ότι παίξαμε ξύλο. Τι νόημα έχει να παίζουμε ξύλο και μετά να μας λένε πουτάνες; Θα αποδείξουμε ότι δεν είμαστε πουτάνες παίζοντας μπουνίδια σε μια εκδήλωση με κόσμο, αδιαφορώντας για τη σωματική ακεραιότητα των παρευρισκόμενων. Αδιαφορώντας για το αν θα φάει κανένας καμιά αδέσποτη. Πρέπει να δείξουμε ότι δεν είμαστε πουτάνες σε ένα κοινό που ποτέ δεν το απασχόλησε το ενδεχόμενο να είμαστε πουτάνες, μιας και κανένας από αυτούς δεν θα σκεφτόταν να μας πληρώσει για να του προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι ελεύθερος είναι αυτός που δεν έχει να αποδείξει τίποτα. Το να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι πουτάνα είναι σαν να προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Επειδή κάποιος από τους δύο αν θυμάμαι καλά είπε ότι κάποια πράγματα είναι αληθινά και όχι «ψεύτικα σαν τα βραβεία που δίνουν», εμένα η συγγνώμη που είπαν και οι δύο μού φαίνεται ψεύτικη. Αυτό πιστεύω ότι είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Αν θεωρείς ψεύτικη μια εκδήλωση, μπορείς απλά να μην συμμετέχεις και να μην ασχοληθείς ποτέ μαζί της.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό που δεν πρέπει κάποιος να φοβάται για να λύσει τις όποιες διαφορές του, είναι το να κόψει δεσμούς με ανθρώπους στη ζωή του, να δαγκώσει και το χέρι που τον ταΐζει ακόμα, να ξεκαθαρίσει τα πράγματα όπως έχουν και να επιλέξει τον δύσκολο δρόμο αν χρειαστεί. Το μόνο που υιοθετώ εγώ από την χαζή για εμένα νοοτροπία του δρόμου είναι το να μην φοβάσαι να βρεθείς αντιμέτωπος με προβλήματα. Να μην φοβηθείς το κόστος της επίλυσης τους. Η λύση όμως δεν είναι ποτέ η βία, μας έχουν μάθει πολύ λάθος για το τι δεν πρέπει να φοβόμαστε. Ίσως επειδή το έχουν μπερδέψει κι αυτοί, το μπερδέψαμε κι εμείς.

Φταίει το ραπ και η τραπ;

Είναι γνωστό σε όλους ότι το ραπ και η τραπ από τα σπάργανα τους περιλαμβάνουν αμφιλεγόμενους στίχους, πολύ συχνά μοιάζουν να ενθαρρύνουν εγκληματικές ενέργειες. Αυτό σίγουρα έχει μεγάλη επιρροή στο κοινό και κατά κάποιον τρόπο κάνει αυτές τις ενέργειες να δείχνουν «κουλ». Κατά τη γνώμη μου όμως, το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το είδος μουσικής. Τέτοια φαινόμενα μπορεί να παρατηρήσει κανείς σε άλλα είδη και σε παλαιότερες εποχές. Θα φέρω ένα παράδειγμα. Το ρεμπέτικο τραγούδι ήταν η μουσική του δρόμου και του περιθωρίου. Μιλούσε για χρήση ναρκωτικών. Σιγά-σιγά ανέβηκε τα κοινωνικά σκαλοπάτια και έγινε mainstream. Έχουμε δει να μαχαιρώνονται σε νυχτερινά κέντρα για μια παραγγελιά. Όπως δεν φταίει το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι για αυτά τα φαινόμενα, έτσι δεν φταίει και η ραπ. Φταίει η νοοτροπία που καλλιεργείται.

Πρόσφατα, ένας από τους δύο τράπερς που έπαιξε ξύλο στα VMA, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο σχετικά με ένα όπλο που βρέθηκε στο αυτοκίνητο ενός άλλου τράπερ και για το αν γνωρίζουν ότι αυτό είναι παράνομο, απάντησε μεταξύ άλλων: «Αυτό είναι το τραπ. Και το νερό είναι βρεγμένο, χαίρω πολύ, το ξέρουμε. Να πάνε να ακούσουν Βανδή και Γαρμπή». Ο Νίκος Βουρλιώτης βέβαια, με αφορμή τη συμπλοκή στα VMA, δήλωσε ότι δεν είναι αυτό το τραπ. Το τραπ και η ραπ δεν είναι αυτοί οι δύο μάγκες της επίδειξης, αλλά έχει δείξει ότι υπάρχουν και άλλες «σχολές». Άλλη σχολή είναι ο Νίκος Βουρλιώτης, άλλη ο Snik και ο Light. Εξαρτάται ποιο δείγμα εκφράζει τον καθένα. Δεν χρειάζεται να καταδικάσουμε κανένα είδος μουσικής. Διευκρινίζω ότι δεν έχω ιδιαίτερη αδυναμία στο τραπ και στο ραπ, απλά πιστεύω ότι γενικά η μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης, ακόμα κι αν δεν είναι ωραίος τρόπος.

Πρέπει να απομακρύνουμε τέτοιες πεποιθήσεις μέσα από την κοινωνία, όσο κι αν αυτό ακούγεται ουτοπικό. Αν το πρόβλημα δεν υπήρχε μέσα στην κοινωνία, η επιρροή που θα είχαν αυτά τα τραγούδια θα φάνταζε εξαιρετικά μικρή. Δεν ωφελεί να δείχνουμε με το δάχτυλο ένα είδος μουσικής και να λένε «αυτό φταίει που παρασύρει τα παιδιά μας». Το να δείχνεις κάτι με το δάχτυλο μπορεί να φέρει αντίθετα αποτελέσματα. Μπορεί να ταυτιστούν όλοι μετά με αυτό. Μπορεί να σκεφτούν «αφού το κατηγορούν όλοι, κάτι κάνει σωστά». Πρέπει να εντοπίσουμε και να εξαλείψουμε το σκεπτικό που μας κρατάει πίσω και προκαλεί τέτοια φαινόμενα. Επίσης, πρέπει να προβληματιστούμε για ποιο λόγο «πουλάει», κάνει νούμερα-views ένα τραγούδι με περιεχόμενο που ενθαρρύνει εγκληματικές ενέργειες. Πρέπει να εντοπίσουμε τον λόγο.